Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Głubczycach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Daria Dusanowska

Protokolant: sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2016 roku, 23 lutego 2017 roku, 11 kwietnia 2017 roku w G.

na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. K. kwotę 12.725,19 zł (dwanaście tysięcy siedemset dwadzieścia pięć złotych 19/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 12 października 2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.725,19 zł (dwa tysiące siedemset dwadzieścia pięć złotych 19/100) od dnia 19 lipca 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo o zapłatę oddala,

III.  oddala powództwo o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość,

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 981,26 zł (dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych 26/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

V.  zwraca pozwanemu kwotę 306,36 zł (trzysta sześć złotych 36/100) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet opinii biegłych.

Sygn. akt I C 340/16

UZASADNIENIE

Powód S. K., pozwem złożonym do tutejszego Sądu w dniu 22 czerwca 2016 r., wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 23.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 października 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwoty 2.725,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu stronie przeciwnej do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku któremu uległ powód, a także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości trzykrotnej stawki minimalnej.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 09 lipca 2015 r. w miejscowości M. – L. doszło do wypadku komunikacyjnego, gdzie kierująca samochodem osobowym marki C. o nr rej (...) nie dostosowała prędkości do warunków panujących na drodze, w wyniku czego straciła panowanie nad pojazdem, zjechała na przeciwległy pas ruchu uderzając w lewy bok prawidłowo jadącego pojazdu marki A. (...) kierowanego przez S. K.. Odpowiedzialność za skutku zdarzenia przyjęła pozwana. Po wypadku powód został przetransportowany przez Pogotowie (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Centrum Medycznego w O., gdzie stwierdzono złamanie poprzeczne trzonu kości udowej lewej w 1/3 bliższej, ranę tłuczoną okolicy ciemieniowej. Po wykonaniu podstawowych procedur medycznych powód został przeniesiony na Oddział (...) Urazowo – Ortopedycznej w/w szpitala gdzie dnia 14 lipca 2015 r. przeszedł operacyjne zespolenie śródszpilkowe dynamiczne kości udowej lewej. Przez okres 7 dni powód był unieruchomiony poprzez umieszczenie nogi na wyciągu. U powoda stwierdzono również stłuczenie płuc. Powód przebywał na Oddziale do dnia 23 lipca 2015 r. kiedy to został wypisany z zaleceniami chodzenia o kulach z częściowym odciążeniem operowanej kończyny, kontroli w poradni ortopedycznej oraz stosowania farmakologii. Powód kontynuował leczenie w (...) w O.. W dniach 10-21 sierpnia 2015 r. w Ośrodku (...) w B. przeszedł szereg zabiegów rehabilitacyjnych mających na celu usprawnienie złamanej kończyny. W dniach 16 października 2015 r. do 19 października 2015 r. powód ponownie przebywał na Oddziale (...) Urazowo Ortopedycznej Szpitala w O. celem usunięcia zespolenia, jednakże po przeprowadzeniu badań odstąpiono od zabiegu i wypisano z zaleceniem chodzenia o kulach z pełnym obciążeniem operowanej kończyny. Powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej do dnia 05 stycznia 2016 r. Pomimo upływu czasu od dnia przedmiotowego zdarzenia powód nie powrócił do pełnego zdrowia, nadal odczuwa ból złamanej nogi, który powoduje dyskomfort zarówno fizyczny jak i psychiczny. W związku z doznanymi obrażeniami powypadkowymi powód był niezdolny do pracy od dnia 09 lipca 2015 r. do dnia 06 stycznia 2016 r., co wiązało się z utratą wynagrodzenia w wysokości 2.725,19 zł.

W odpowiedzi na pozew /karta 51-58 akt/ pozwany (...) S.A. siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż nie kwestionuje zasady odpowiedzialności gwarancyjnej, kwestionując roszczenie powoda o dalsze zadośćuczynienie co do wysokości jako bezzasadne. Zdaniem pozwanego wypłacona powodowi kwota 12.000 zł jest odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Pozwany zakwestionował również roszczenie o zasądzenie kwoty 2.725,19 zł tytułem odszkodowania jako przedwczesne, nieudowodnione i niezasadne. Ponadto zarzucono, iż wskazana w pozwie data początkowa naliczania odsetek jest zbyt wczesna i powinna podlegać skróceniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 09 lipca 2015 r. w miejscowości M. – L. doszło do wypadku komunikacyjnego, gdzie kierująca samochodem osobowym marki C. o nr rej (...) nie dostosowała prędkości do warunków panujących na drodze, w wyniku czego straciła panowanie nad pojazdem, zjechała na przeciwległy pas ruchu uderzając w lewy bok prawidłowo jadącego pojazdu marki A. (...) kierowanego przez S. K.. Prokurator Rejonowy w Głubczycach złożył do Sądu Rejonowego w Głubczycach wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec sprawcy zdarzenia.

Samochód osobowy sprawcy zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela.

dowód: - notatka urzędowa karta 10 akt,

- wniosek Prokuratora o warunkowe umorzenie postepowania karnego karta 11 akt,

- akta szkody (...) karta 64 akt,

Po wypadku powód został przetransportowany przez Pogotowie (...) do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Wojewódzkiego Centrum Medycznego w O., gdzie stwierdzono złamanie poprzeczne trzonu kości udowej lewej w 1/3 bliższej, ranę tłuczoną okolicy ciemieniowej, stłuczenie płuc. Po wykonaniu podstawowych procedur medycznych powód został przeniesiony na Oddział (...) Urazowo – Ortopedycznej w/w szpitala, gdzie dnia 14 lipca 2015 r. przeszedł operacyjne zespolenie śródszpilkowe dynamiczne kości udowej lewej. Przez okres 7 dni powód był unieruchomiony poprzez umieszczenie nogi na wyciągu. Powód przebywał na Oddziale do dnia 23 lipca 2015 r., kiedy to został wypisany z zaleceniami chodzenia o kulach z częściowym odciążeniem operowanej kończyny, kontroli w poradni ortopedycznej oraz stosowania farmakologii. Podczas pobytu w szpitalu odczuwał silny ból nogi, miał również problemy z oddychaniem. Po wypisaniu ze szpitala przebywał w domu, wymagał wówczas pomocy osób trzecich przy ubieraniu, rozbieraniu, myciu, przygotowywaniu posiłków. Powód nie mógł aktywnie uczestniczyć w opiece nad swoim małoletnim dzieckiem ani też wykonywać prac polowych.

Powód kontynuował leczenie w (...) w O.. W dniach 10-21 sierpnia 2015 r. w Ośrodku (...) w B. przeszedł serię zabiegów rehabilitacyjnych mających na celu usprawnienie złamanej kończyny. W dniach 16 października 2015 r. do 19 października 2015 r. powód ponownie przebywał na Oddziale (...) Urazowo Ortopedycznej Szpitala w O. celem usunięcia zespolenia, jednakże po przeprowadzeniu badań odstąpiono od zabiegu i wypisano z zaleceniem pełnego obciążenia operowanej kończyny. W grudniu 2015 r. wykonano rtg uda lewego stwierdzając wygojenie złamania.

S. K. w związku w wypadkiem powód był niezdolny do pracy w okresie od 09 lipca 2015 r do 06 stycznia 2016 r., w tym czasie przebywał na zwolnieniu lekarskim.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego karta 12 - 14 akt,

- zaświadczenie karta 15 akt,

- zeznania świadka J. K. krata 67-68 (00:16:18 nagrania),

- zeznania świadka P. D. karta 68 akt (00:43:14 nagrania),

- zeznania powoda S. K. karta 68-69 (00:59:39 nagrania),

W wyniku wypadku z dnia 09 lipca 2015 r. rozpoznano u powoda stan po złamaniu lewej kości udowej z zespoleniem złamania gwoździem śródszpilkowym i wygojeniem złamania z niewielkim skróceniem lewej kończyny dolnej o ok. 5-8 mm, zanik masy mięśniowej uda o około 1,5 cm, podudzia około 1 cm, niewielkie ograniczenie ruchomości w lewym biodrze; przebyte stłuczenie klatki piersiowej z odtworzeniem prawidłowej funkcji wentylacyjnej, przebytą ranę ciętą głowy sfery owłosionej. Deficyty ruchomości w stawie biodrowym, jak również poprawa masy mięśniowej w zakresie lewej kończyny dolnej wymaga stałych okresowych działań rehabilitacyjnych. Istniej wówczas szansa poprawy wydolności stawu biodrowego oraz odbudowa masy mięśniowej i poprawa sprawności w zakresie tej kończyny. Istniejący niewielki skrót lewej kończyny nie przekraczający 1 cm może powodować zaburzenia statyki kręgosłupa i prowadzić do przewlekłych dolegliwości w zakresie odcinka lędźwiowo – krzyżowego, dlatego wskazane jest wyrównanie długości lewej kończyny dolnej poprzez zastosowanie niewielkiego klina pod lewa piętą. Biorąc pod uwagę rzeczywiste dysfunkcje narządowe w zakresie lewej kończyny dolnej stwierdzono u powoda 7% uszczerbek na zdrowiu. Przebyte stłuczenie klatki piersiowej oraz zranienie skóry owłosionej głowy nie powoduje powstania uszczerbku na zdrowiu.

Ograniczenia ruchomości w zakresie stawu biodrowego i zaniki mięśniowe nie powinny powodować istotnej przeszkody w wypadku wykonywania lekkich i średniociężkich prac fizycznych. Powód może wykonywać dotychczasowa pracę, może uprawiać lekkie sporty w sposób amatorski, może on w pełni obciążać złamana kończynę, nie powinien jednak uprawiać biegania długodystansowego czy też biegania z przeszkodami w granicach 3-4 lat.

Powypadkowy przebieg leczenia zastosowany u powoda był standardowym i optymalnym postępowaniem ortopedycznym. Prowadzone leczenie powoda jest całkowicie prawidłowym działaniem lekarskim. Przeprowadzone działania operacyjne są w pełni odpowiednie i prawidłowe, zostały wykonane z należyta starannością. Powód stosował się do zaleceń lekarskich i był prowadzony w sposób prawidłowy.

dowód: - opinia biegłego ortopedy M. W. karta 99-108 akt,

- opinia uzupełaniająca karta 137-140 akt,

Po przebytym wypadku u powoda wystąpiły także zaburzenia adaptacyjne w stopniu nieznacznym objawiające się odczuwaniem lęku przed prowadzeniem samochodu osobowego. Poza lekiem, który uniemożliwiał powodowi prowadzenie pojazdu również odczuwanie bólu operowanej kończyny dodatkowo powodowało niemożliwość prowadzenia przez niego pojazdu. Zaburzenia adaptacyjne w stopniu nieznacznym stopniowo ulegały zmniejszeniu i aktualnie występują w formie minimalnej, co nie uniemożliwia mu prowadzenia pojazdu. Objawy ulegną całkowitemu wygaśnięciu. Istniejące u powoda zaburzenia adaptacyjne w stopniu nieznacznym nie wymagały podjęcia przez powoda po zdarzeniu z dnia 09 lipca 2015 r. niezwłocznego i regularnego leczenia psychologicznego lub psychiatrycznego. Nie można stwierdzić, że właściwa terapia mogłaby poprawić stan zdrowia powoda, brakiem podjęcia leczenia powód nie przyczynił się do powstania szkody.

dowód: opinia sądowo – psychiatryczna W. G. karta 85-87 akt,

W chwili wypadku powód miał 28 lat, zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Usługowo – Handlowym (...) z siedzibą w B., w pełnym wymiarze czasu pracy. Umowa o pracę przewidywała wynagrodzenie w formie stawki godzinowej, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe oraz premię uznaniową w wysokości 40%. Przed wypadkiem, jeżeli tylko powód nie przebywał na zwolnieniu lekarskim, to zawsze otrzymywał premię uznaniową, zwykle powód pracował również w godzinach nadliczbowych, uzyskując z tego tytułu dodatkowe wynagrodzenie.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda za okres 6 miesięcy przed wypadkiem wynosiło 2.259,41 zł.

dowód: - umowa o pracę karta 27 akt,

- wydruki z listy płac karta 28-40 akt

- zeznania powoda S. K. karta 68-69 (00:59:39 nagrania), karta 157-158 (00:07:09 nagrania),

W dniu 11 września 2015 r. powód dokonał zgłoszenia szkody osobowej z OC, domagając się zadośćuczynienia w kwocie 50.00,00 zł. Decyzją z dnia 14 października 2015 r. pozwany przyznał powodowi kwotę 12.000,00 tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 250,00 zł tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia w pozostałym zakresie.

Pismem z dnia 16 grudnia 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 38.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 4.545,00 tytułem kosztów opieki osoby trzeciej. W odpowiedzi pozwany poinformował, iż nie znajduje podstaw do dokonania dopłaty tytułem zadośćuczynienia, wypłacają tytułem kosztów opieki kwotę 1.039,50 zł.

dowód: - zgłoszenie szkody karta 19-20 akt,

- decyzja z dnia 14 października 2015 r. karta 22 akt,

- pismo pozwanego karta 26 akt,

Sąd zważył co następuje:

Powództwo o zapłatę zasługuje na częściowe uwzględnienie, natomiast w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość podlega oddaleniu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów dołączone do pozwu oraz znajdujące się w aktach szkody, których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron i które również w ocenie sądu nie budziły wątpliwości. Sąd w całej rozciągłości podzielił ustalenia i wnioski końcowe opinii ortopedy i traumatologa M. W. oraz psychiatry W. G.. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłych sądowych posiadających wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, zgodnie ze wskazaniami specjalistycznej wiedzy medycznej, były rzeczowe, logiczne, spójne, kompleksowo, w pełnym zakresie realizują postanowienia Sądu zlecającego opinie.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków oraz powoda S. K., które były jasne, rzeczowe, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia, w pełni korespondując ze wskazanymi wyżej dowodami z dokumentów.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż samochód sprawcy wypadku, w następstwie którego obrażeń ciała doznał powód S. K., ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie. Jednocześnie pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie. Nie ulega również wątpliwości, iż tytułem zadośćuczynienia wypłacono powodowi kwotę 12.000,00 zł.

Spór w niniejszej sprawie w istocie sprowadzał się do zasadność dalszego – ponad wypłacona kwotę – zadośćuczynienia, odszkodowania z tytułu utraconego zarobku, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku które mogą wystąpić u powoda w przyszłości.

Zgodnie z normą art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 34 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35).

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślić należy, że zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w przepisie art. 445 k.c. dóbr osobistych. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby i pragnienia. Jednym ze sposobów naprawienia szkody niemajątkowej, czyli tzw. krzywdy jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia w pieniądzu. Zgodnie z art. 444 k.c. i art. 445 k.c. zadośćuczynienie pieniężne może być przyznane poszkodowanemu m.in. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Pokreślić należy, że na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Przepisy Kodeksu cywilnego nie wskazują jakichkolwiek kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego; przepis art. 445 § 1 k.c. mówi jedynie o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę", która jednocześnie nie może być sumą dowolną, a jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowić „ekwiwalent wycierpianego bólu", przy czym wysokość tego świadczenia winna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Judykatura dostarcza kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a są nimi m.in.: wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo u młodej osoby), rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), skutki uszczerbku w zdrowiu na przyszłość (np. niemożność uprawiania sportów, rozwijania swoich zainteresowań i pasji, posiadania dzieci), konieczność korzystania ze wsparcia innych, w tym najbliższych, przy prostych czynnościach życia codziennego, pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym, aktualne warunki oraz stopa życiowa społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany – a najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie, konieczność przedstawiania przez sumę zadośćuczynienia odczuwalnej wartości ekonomicznej, przynoszącą poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne (zob. A. Rzetecka – Gil: Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna, LEX/el. 2011).

Ustalając wysokość należnego S. K. zadośćuczynienia Sąd oparł się przede wszystkim na obiektywnych dowodach z dokumentów wskazanych w części ustaleń faktycznych niniejszego uzasadnienia, zeznaniach świadków i powoda, a nadto na opiniach biegłych sądowych sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania, które z uwagi na swoją rzeczowość i fachowość należało podzielić w całości. W świetle powyższych dowodów stwierdzić należy, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 09 lipca 2015 r. rozpoznano u powoda stan po złamaniu lewej kości udowej z zespoleniem złamania gwoździem śródszpilkowym i wygojeniem złamania z niewielkim skróceniem lewej kończyny dolnej o ok. 5-8 mm, zanik masy mięśniowej uda o około 1,5 cm, podudzia około 1 cm, niewielkie ograniczenie ruchomości w lewym biodrze; przebyte stłuczenie klatki piersiowej z odtworzeniem prawidłowej funkcji wentylacyjnej, przebytą ranę ciętą głowy sfery owłosionej. Zdaniem biegłego ortopedy deficyty ruchomości w stawie biodrowym, jak również poprawa masy mięśniowej w zakresie lewej kończyny dolnej wymaga działań rehabilitacyjnych -wówczas istnieje szansa poprawy wydolności stawu biodrowego, odbudowy masy mięśniowej i poprawę sprawności w zakresie tej kończyny. Istniejący niewielki skrót lewej kończyny nie przekraczający 1 cm może powodować zaburzenia statyki kręgosłupa i prowadzić do przewlekłych dolegliwości w zakresie odcinka lędźwiowo – krzyżowego, dlatego wskazane jest wyrównanie długości lewej kończyny dolnej poprzez zastosowanie niewielkiego klina pod lewą piętą. Biorąc pod uwagę rzeczywiste dysfunkcje narządowe w zakresie lewej kończyny dolnej biegły ortopeda stwierdził u powoda 7% uszczerbek na zdrowiu. Natomiast przebyte stłuczenie klatki piersiowej oraz zranienie skóry owłosionej głowy nie spowodowały powstania uszczerbku na zdrowiu.

Zdaniem Sądu, doznane w/w urazy miały poważny charakter. Złamanie kości udowej jest poważnym urazem kości wyzwalającym silny ból i wymagającym leczenia operacyjnego polegającego na zespoleniu tej kości z odtworzeniem jej osi. Istotne dolegliwości w zakresie złamania uda trwały w granicach 4-6 tygodni i następnie utrzymywały się jako dolegliwości miernego stopnia przez dalsze 4-6 tygodni. Powód przeszedł zabieg operacyjny, wymagający metalowego zespolenia kości, a zatem wprowadzenia ciała obcego do organizmu, które pozostaje w jego organizmie do chwili obecnej, co niewątpliwie stanowi dla niego dyskomfort zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Powód przez okres 2 tygodni przebywał w szpitalu, przez okres 7 dni był unieruchomiony poprzez umieszczenie nogi na wyciągu. W szpitalu odczuwał silne bóle, duży dyskomfort związany z unieruchomieniem i brakiem możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności, przyjmował leki przeciwbólowe. Po wypisie ze szpitala kontynuował leczenie ortopedyczne, przeszedł rehabilitację. Do 19 października 2015 r. powód poruszał się o kulach, w tym czasie potrzebował pomocy osób trzecich przy czynnościach takich jak ubieranie się, rozbierania, mycie, przygotowanie posiłków. Przez okres niemalże 6 miesięcy był niezdolny do pracy, przebywając na zwolnieniu lekarskim. Uraz nogi powodował ból i dyskomfort, powód nie mógł aktywnie sprawować opieki nad swoim małoletnim dzieckiem, co bez wątpienia wzmagało poczucie krzywdy. Powód nie mógł również w tym czasie wykonywać czynności związanych z uprawą nieruchomości rolnej, przy czynnościach polowych pomógł mu sąsiad. W związku z wypadkiem powód odczuwał również niepokój o dalsze zatrudnienie, albowiem umowa o pracę obejmował okres do końca roku 2015.

W związku z wypadku u powoda wystąpiły także zaburzenia adaptacyjne w stopniu nieznacznym objawiające się odczuwaniem lęku przed prowadzeniem samochodu osobowego. Poza lekiem, który uniemożliwiał powodowi prowadzenie pojazdu również odczuwanie bólu operowanej kończyny dodatkowo powodowało niemożliwość prowadzenia przez niego pojazdu. Zaburzenia adaptacyjne w stopniu nieznacznym stopniowo ulegały zmniejszeniu i aktualnie występują w formie minimalnej, co nie uniemożliwia mu prowadzenia pojazdu.

W świetle powyższego niewątpliwym jest, iż w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powoda doznał krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Z całokształtu zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż intensywność cierpień bezpośrednio po wypadku była dość znaczna – powód przeszedł zabieg operacyjny, do chwili obecnej w jego ciele pozostaje metalowe zespolenie, przez okres 7 dni był unieruchomiony, a następnie musiał poruszać się o kulach, w wyniku wypadku nastąpił niewielki skrót lewej kończyny. Powód przeszedł leczenie rehabilitacyjne, odczuwał ból, nastąpiło pogorszenie sprawności motorycznej, wystąpił stres pourazowy, lęk przed prowadzeniem pojazdów Należy również zaznaczyć, że powód mimo młodego wieku i zdolności organizmu do samoregeneracji, odczuwa do dziś skutki zdarzenia, co biorąc pod uwagę jej wiek, dotychczasową aktywność życiową, jest dla niego dotkliwe.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, uwzględniając wiek i stwierdzone uszkodzenia ciała, okres leczenia, a także fakt, iż powód doznał 7% trwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd uznał, że odpowiednią sumą pieniężną, która mogłaby stanowić dla niego rekompensatę za wszelkie cierpienia i ujemne przeżycia związane z przedmiotowym wypadkiem będzie kwota w wysokości 22.000,00 zł. W tym stanie, biorąc pod uwagę wysokość przyznanego dotychczas powodowi zadośćuczynienia w kwocie 12.000,00 zł, należało zasądzić od poznanego na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 10.000,00 zł, jako adekwatną do rozmiaru doznanej krzywdy, ogółu cierpień, a także adekwatne do jego stopy życiowej

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra (por. wyrok SN z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok SN z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781). Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany, przy czym najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie (por. wyrok SN z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 78/08, Lex nr 420389).

Natomiast dalej idące powództwo o zadośćuczynienie jako nieznające uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym podlegało oddaleniu. Zdaniem Sądu, mając na względzie okoliczności niniejszej sprawy, zadośćuczynienie w wysokości 35.000,00 zł – zgodnie z żądaniem pozwu – byłoby rażąco wygórowane.

Odnosząc się z kolei do żądania w przedmiocie odszkodowania za utracony zarobek w kwocie 2.725,19 zł, Sąd uznał, iż zasługuje ono na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na mocy art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym stosownie do treści § 2 - w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W niniejszej sprawie powód wykazał, że wskutek wypadku komunikacyjnego w okresie od dnia 09 lipca 2015 r. do 06 stycznia 2016 r. był niezdolny do pracy, czego konsekwencją była utrata wynagrodzenia. Przez okres niezdolności do pracy S. K. otrzymywał bowiem z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Zasiłek chorobowy w wysokości 80% wynagrodzenia. Zdaniem Sądu, w świetle przestawionych wydruków z listy płac obejmujących okres od stycznia 2015 r. do stycznia 2016 r. w połączeniu z umową o prace oraz zeznaniami powoda, zasadność żądania kwoty 2.725,19 zł została w sposób należyty, zgodnie z art. 6 k.c., wykazana. Jak bowiem zeznał S. K. i co znajduje w pełni potwierdzenie w listach płac, miesięczne wynagrodzenie powoda nie ograniczało się wyłącznie do stałego elementu w postaci podstawy godzinowej, lecz obejmowało dodatkowo premię uznaniową, którą w istocie powód otrzymywał każdego miesiąca jeśli tylko nie przebywał na zwolnieniu lekarskim, oraz wynagrodzenie za godziny nadliczbowe. Wbrew zarzutom strony pozwanej, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyliczenia powoda – skoro bowiem przez okres 6 miesięcy przed wypadkiem powód stale uzyskiwał poza podstawą godzinową zarówno premię uznaniową, jak i wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, zasadne jest przyjęcie, iż gdyby nie uległ wypadkowi to przedmiotowe składniki wynagrodzenia w dalszym ciągu by uzyskiwał – podobnie jak to miało miejsce w poprzednich miesiącach. Przeciwne twierdzenia, wobec wykazania w istocie stałości uzyskiwania tychże składników, nie znajdują racjonalnego uzasadnienia. W związku z tym, zdaniem Sądu, skutek w postaci otrzymania przez powoda niższego zasiłku chorobowego aniżeli wynagrodzenie za pracę jest bezpośrednią konsekwencją wypadku z dnia 09 lipca 2015 r., za którą odpowiedzialność ponosi strona pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia. Można zasadnie przyjąć, że gdyby do analizowanego wypadku drogowego nie doszło, powód nie byłby niezdolny do pracy, a co za tym idzie – otrzymałby wynagrodzenie co najmniej w wysokości średniego miesięcznego dochodu za okres 6 miesięcy przez wypadkiem tj. w wysokości 2.259,41 zł. Zestawiając zatem wysokości otrzymanego zasiłku chorobowego wynikającego z przedłożonych dokumentów, które nie były kwestionowane przez stronę pozwaną, ze średnim wynagrodzeniem za okres 6 miesięcy przed zdarzeniem, Sąd uznał, iż w wyniku niezdolności do pracy będącej konsekwencją wypadku z dnia 09 lipca 2015 r. powód utracił zarobek w wysokości 2.725,19 zł, zasądzając przedmiotową kwotę od pozwanego na rzecz S. K., zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm).

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Ponadto na mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym (dalej: (...)) i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: (...)), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Choć strona pozwana wywodziła, że ewentualne odsetki ustawowe od zadośćuczynienia pieniężnego powinny być zasądzone dopiero od dnia wyrokowania, Sąd nie podzielił tego stanowiska. Zdaniem Sądu w razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia przezeń roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia, tj. zgodnie z art. 455 k.c., przy uwzględnieniu ustawowego terminu 30 dni na przyznanie świadczenia z ubezpieczenia OC, określonego w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). O ile bowiem w starszym orzecznictwie Sądu Najwyższego istotnie pojawiały się stanowiska, że odsetki mają charakter waloryzacyjny i dlatego należą się dopiero od dnia zasądzenia zadośćuczynienia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 1998 r., III CKN 301/97, Lex nr 477596; wyrok SN z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, Lex nr 477665), to jednak w ostatnim czasie w orzecznictwie Sądu Najwyższego zdecydowanie przyjmuje się pogląd, według którego zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od tego dnia, a nie dopiero od daty zasądzenia odszkodowania, gdyż obecnie funkcja kompensacyjna odsetek znów przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. Aktualnie przyjmuje się, że zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i byłoby nieuzasadnionym uprzywilejowaniem dłużnika, co mogłoby go skłonić do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (por. SN w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, Lex nr 90576; wyrok SA w Łodzi z dnia 8 października 2015 r., I ACa 436/15, Lex nr 1927625; wyrok SA w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2015 r., I ACa 225/15, Lex nr 1733704; wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2015 r., I CSK 169/14, Lex nr 1745784; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2014 r., I ACa 591/14, Lex nr 1537505).

Zgodnie z art. 455 k.c. roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne, które pierwotnie ma charakter zobowiązania bezterminowego, przekształca się w zobowiązanie terminowe w momencie skierowania przez wierzyciela (poszkodowanego) wezwania do dłużnika (osoby ponoszącej odpowiedzialność odszkodowawczą), aby ten spełnił świadczenie (por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I CSK 433/06, Lex nr 274209). Termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń – po dokonaniu wezwania do zapłaty (zgłoszenia szkody) – określają natomiast przepisy art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się zatem od chwili upływu 30 dni od dnia zgłoszenia żądania ubezpieczycielowi, czemu nie stoi na przeszkodzie fakt, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Tym samym mimo tego, że sąd przy orzekaniu o zadośćuczynieniu ma pełną swobodę, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, ale deklaratywny (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014 r., I ACa 459/13, Lex nr 141609; wyrok SA w Łodzi z dnia 6 czerwca 2014 r., I ACa 1539/13, Lex nr 1477194; wyrok SN z dnia 7 listopada 2013 r., II PK 53/13, Lex nr 1418731).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, mając na względzie datę zgłoszenia pozwanemu szkody, co stosownie do przedłożonych przy pozwie dokumentów nastąpiło w dniu 11 września 2015 r. i nie było kwestionowane przez pozwanego , uwzględniając przewidziany w art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) termin 30 dni na wypłatę odszkodowania, datę początkową naliczania odsetek od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia należało określić – zgodnie z żądaniem pozwu - począwszy od dnia 12 października 2015 r. Co się zaś tyczy odsetek od kwoty 2.725,19 zł to należą się od dnia 19 lipca 2016 r. tj. po upływie 7 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu, co miało miejsce 11 lipca 2016 r. /vide: karta 46 akt/. W toku postępowania likwidacyjnego powód nie występował do ubezpieczyciela z żądaniem odszkodowania z tytułu utraconego zarobku, a zatem roszczenie stało się wymagalne najwcześniej z dniem doręczenia wezwania do zapłaty objętego pozwem, przy czym przyjmując iż pozwany winien dysponować pewnym okresem celem ustosunkowania się do zgłoszonego żądania, datę początkową odsetek ustalono na dzień 19 lipca 2016 r.

Przechodząc z kolei do oceny żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku jakie mogą u powoda wystąpić, w ocenie Sądu żądanie to nie zasługiwało na uwzględnienie. Podstawę roszczenia o odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku stanowi art. 189 k.p.c., stosownie do którego powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Poza sporem pozostaje fakt, że powód jako osoba poszkodowana w kolizji miał legitymację, by wystąpić z żądaniem ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Wskazać należy, iż w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego zasadność tegoż roszczenia nie została jednakże wykazana Jak bowiem wynika z opinii biegłego psychiatry objawy zaburzeń adaptacyjnych ulegną całkowitemu wygaśnięciu. Odnośnie zaś kwestii ortopedycznych, to zgodnie z opinią biegłego ortopedy poprawa wydolność stawu biodrowego oraz odbudowa masy mięśniowej i poprawa sprawności kończyny jest możliwa w wyniku rehabilitacji, zaś istniejące skrócenie kończyny wymaga wyrównania poprzez stosowanie klina. Przedmiotowe okoliczności w żadnej mierze nie uzasadniają roszczenia z art. 189 k.p.c. Zważyć bowiem należy, iż zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te które poszkodowany już doznał, jak i te które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wystąpią u niego w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego. W tym stanie, żądanie powoda w zakresie ustalenia odpowiedzialności na przyszłość podlegało oddaleniu, co znajduje odzwierciedlenie w pkt III wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 100 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Niniejszą sprawę strona powodowa wygrała w 49,46% (powód domagał się zasądzenia kwoty 25.725,19 zł, a zasądzono kwotę 12.725,19 zł), z kolei strona pozwana wygrała sprawę w 50,54%. W takim też stosunku zdaniem Sądu winny zostać rozdzielone koszty postępowania, na które składały się:

- po stronie powodowej: opłata sądowa w kwocie 1.287,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 4.800,00 zł, na podstawie §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu, które obowiązywało do dnia wejścia w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1668), wynagrodzenie biegłego w kwocie 1.000,00 zł – łącznie 7.104,00 zł; przy czym żądanie trzykrotności stawki minimalnej nie znajduje uzasadnienia w nakładzie pracy, wkładzie pracy w przyczynienie się od wyjaśnienia okoliczności faktycznych, rodzaju i zawiłości sprawy;

- po stronie pozwanej: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 4.800,00 zł zgodnie z §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu, które obowiązywało do dnia wejścia w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667), wynagrodzenie biegłego 193,64 zł – łącznie 5.010,64 zł.

Stosownie do powyższego powodowi w niniejszej sprawie należy się zwrot poniesionych kosztów procesu w kwocie 3.513,63 zł (49,46% z 7.104,00 zł), zaś pozwanemu należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 2.532,38 zł (50,54% z 5.010,64 zł), co po wzajemnym skompensowaniu przedmiotowy kwot daje kwotę 981,26 zł, którą zasądzono od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie w pkt V wyroku uzasadnia przepis art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając na względzie powołane okoliczności, na podstawie wskazanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.