Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Głubczycach

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Bartłomiej Wylęgała

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2024 roku w Głubczycach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy K.

przeciwko A. S., D. S., M. S. (1) i M. S. (2)

o eksmisję

na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. i art. 139 ¹ § 2 k.p.c.

postanawia:

1.  odmówić podjęcia zawieszonego postępowania.

2.  postępowanie w sprawie umorzyć.

Sygn. akt I C 288/23

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2023 r. Gmina K. wniosła do Sądu Rejonowego w Głubczycach pozew o eksmisję przeciwko: A. S., D. S., M. S. (1) i M. S. (3).

W związku zaś z faktem iż pozwani: M. S. (1) i A. S. nie odebrali wysłanej do nich na adres oznaczony w pozwie przesyłek, zawierających m.in. odpis pozwu z załącznikami, po ich uprzednim dwukrotnym awizowaniu, zarządzeniem z dnia 26 stycznia 2024 r. zawiadomiono o tym fakcie pełnomocnika powoda w trybie art. 139 ¹ § 1 k.p.c., przesyłając mu odpisy dokumentów podlegających doręczeniu wskazanym wyżej pozwanym, ze zobowiązaniem do doręczenia ich adresatom za pośrednictwem komornika w terminie
2 miesięcy, pod rygorem zawieszenia postępowania. Pismo to doręczono pełnomocnikowi powoda w dniu 2 lutego 2024 r., a wobec bezskutecznego upływu wskazanego wyżej terminu, postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2024 r. zawieszono z urzędu postępowanie w sprawie,
w oparciu o przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.

Następnie w dniu 4 lipca 2024 r. powód wniósł o podjęcie postępowania w sprawie wskazując, iż komornik w dniu 8 maja br. skutecznie doręczył korespondencję w sprawie pozwanemu M. S. (1), co potwierdza treść protokołu (k. 82 akt). Jednocześnie powód zwrócił dokumenty przeznaczone do doręczenia pozwanej A. S. wobec bezskuteczności próby ich doręczenia przez komornika w dniu 25 kwietnia br. pod adresem wskazanym w pozwie, wskazując jednocześnie jako aktualny adres zamieszkania pozwanej: K., ul. (...) i wnosząc o to, aby Sąd doręczył jej tę korespondencję za pośrednictwem operatora publicznego. Jednocześnie powód przedłożył protokół komornika (k. 83 akt) z którego wynika, iż pozwana nie zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie i jednocześnie nie ustalono jej aktualnego adresu zamieszkania. Z kolei
z uzasadnienia złożonego do akt sprawy przez powoda postanowienia komornika o ustaleniu kosztów w sprawie nieegzekucyjnej (k. 84 akt) wynika, iż w wyniku podjętych czynności ustalono, że A. S. zamieszkuje w K., przy ul. (...).

Sąd zważył co następuje:

Wniosek powoda o podjęcie zawieszonego postępowania nie zasługuje na uwzględnienie, a tym samym postępowanie podlega umorzeniu w oparciu o przepis art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie niewątpliwie nastąpiła okoliczność opisana w przepisie art. 139 ¹ § 1 i 2 k.p.c., albowiem pozwani: M. S. (1) i A. S. nie odebrali wysłanego im na adresy wskazane w pozwie odpisu pozwu z załącznikami wraz z pouczeniami,
a przesyłki zawierające te dokumenty powróciły do Sądu po ich dwukrotnym awizowaniu, jako niepodjęte w terminie, co uzasadniało podjęcie przez Sąd czynności związanych ze zobowiązaniem powoda do doręczenia w/w pozwanym pism za pośrednictwem komornika. Niewątpliwie również powód nie wykonał tego zobowiązania w terminie 2 miesięcy, określonym wyżej przytoczonym przepisem, co uzasadniało zawieszenie postępowania
w sprawie postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2024 r., na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.

Art. 182 § 1 pkt. 1 k.p.c. stanowi zaś, że sąd umarza postępowanie zawieszone m.in.
z przyczyn wskazanych w art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., jeżeli wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu trzech miesięcy od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania. Faktem jest, iż powód w dniu 4 lipca 2024 r., a więc z zachowaniem terminu trzymiesięcznego przewidzianego w powyższym przepisie, wniósł o podjęcie postępowania, jednakże - jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie – choć prosta, pozbawiona semantycznej obudowy stylizacja art. 182 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. prowokuje prima facie do wniosku, że do zapobieżenia umorzeniu postępowania wystarczy tylko zgłoszenie wniosku, bez względu na jego zasadność i skuteczność z punktu widzenia dalszego toku postępowania, to jednak takie rozumienie tego przepisu nie może być uznane za prawidłowe, wskutek czego przyjąć należy, że złożenie wniosku o podjęcie postępowania, który jest bezzasadny, nie tamuje umorzenia postępowania (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2015 r., III CZP 74/15, Lex nr 1855137 wraz z uzasadnieniem; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2017 r., I CSK 473/16, Lex nr 3373894).

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że jedynie zasadny wniosek powoda Gminy K. o podjęcie postępowania w niniejszej sprawie zapobiegłby umorzeniu postępowania w oparciu o art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. Oceniając zaś zasadność tego wniosku wskazać należy, iż z brzmienia art. 139 ¹ § 2 k.p.c. wprost wynika, że w terminie dwóch miesięcy od doręczenia powodowi zobowiązania o którym mowa w § 1 przywołanego artykułu ma on obowiązek:

- złożenia do akt potwierdzenia doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem komornika albo,

- zwrotu korespondencji wraz z dowodem na piśmie, że pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie. Zestawiając powyższy przepis z art. 3a ust. 1b i art. 3 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych nie może budzić wątpliwości, iż wobec ustalenia przez komornika, iż pozwana A. S. zamieszkuje pod innym adresem aniżeli wskazany w pozwie (wniosku o doręczenie korespondencji), komornik winien doręczyć jej korespondencję pod aktualnym adresem tym bardziej, że był w tym zakresie właściwy miejscowo. Skoro jednak tego z nieznanych powodów nie uczynił powód winien, po zwrocie mu przez komornika wniosku o doręczenie korespondencji pozwanej z informacją
o dokonanych ustaleniach co do jej adresu zamieszkania, zwrócić się ponownie do komornika właściwego z wnioskiem o doręczenie tej korespondencji, albowiem zobowiązanie oparte na przepisie art. 139 ¹ § 1 k.p.c. pozostawało nadal w mocy. Z przywołanych przepisów wynika bowiem jednoznacznie, że skierowany do komornika wniosek o doręczenie korespondencji
z trybie art. 3 ust. 4 pkt 1 cytowanej ustawy wiąże go jedynie co do osoby adresata, nie zaś
w zakresie jego adresu oznaczonego w tym wniosku. Przyjęcie odmiennego poglądu w tej kwestii pozostawałoby w oczywistej sprzeczności z treścią art. 3a ust. 1b tej ustawy, który wyraźnie normuje obowiązek doręczenia przez komornika korespondencji adresatowi pod adresem ustalonym przez niego w toku dokonywania czynności z tym związanych. Niewątpliwie zatem w sytuacji zawieszenia postępowania na podstawie art. 139 ¹ § 2 w zw.
z art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., stwierdzenie ustania przyczyny tego zawieszenia w rozumieniu art. 180 § 1 k.p.c. uzasadniałoby dokonanie przez powoda jednej z dwóch wymienionych w art. 139 ¹ § 2 k.p.c. czynności.

W świetle powyższych rozważań należało zatem uznać że wniosek powoda z dnia
4 lipca 2024 r. o podjęcie postępowania był nieuzasadniony, gdyż nie ustała przyczyna zawieszenia postępowania dotycząca pozwanej A. S., albowiem powód nie wywiązał się w tym zakresie z ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 139 ¹ § 2 k.p.c. Jak już wyżej bowiem wskazano, strona postępowania zobowiązana do doręczenia korespondencji przeciwnikowi za pośrednictwem komornika jest uprawniona do zwrotu Sądowi przeznaczonej do doręczenia korespondencji wyłącznie w przypadku, gdy wykaże dowodem na piśmie, iż taki przeciwnik zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie, nie zaś pod innym ustalonym następnie adresem, jak to uczynił powód w stosunku do pozwanej A. S.. Nie można zatem zaakceptować praktyki przerzucania na Sąd obowiązków ciążących na stronie postępowania cywilnego, przejawiającej się w przedmiotowym przypadku wystąpieniem przez powoda o ponowne doręczenie przez Sąd za pośrednictwem operatora pocztowego korespondencji przeznaczonej dla pozwanej pod adresem innym, aniżeli oznaczony w pozwie.

W konsekwencji dojść należało do przekonania, iż nie został złożony skutecznie wniosek o podjęcie postępowania w terminie określonym w art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c., który upłynął z dniem 10 lipca 2024 r., stąd w oparciu o tenże przepis należało postępowanie
w sprawie umorzyć.