Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Głubczycach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Kamil Nowecki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2024 roku

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w K.

przeciwko P. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. M. na rzecz powoda (...)
1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w K. kwotę 87.127,80 zł (osiemdziesiąt siedem tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych 80/100) z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 maja 2024 roku do dnia zapłaty.

2.  zasądza od pozwanego P. M. na rzecz powoda (...)
1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności kwotę 9.774,00 zł (dziewięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt cztery złote 00/100), tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, w tym kwotę 5.400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych 00/100), tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 158/24

UZASADNIENIE

Powód P. 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w K. pozwem wniesionym do tut. Sądu 13 maja 2024 roku domagał się zasądzenia od P. M. kwoty 87.128,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że roszczenie wynika z umowy pożyczki nr (...) z 16 kwietnia 2020 roku.

Nakazem zapłaty z 7 czerwca 2024 roku Referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw, w którym domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że roszczenie uległo przedawnieniu, nie wystąpiły okoliczności do wypowiedzenia umowy kredytu, roszczenie nie jest wymagalne, nie dostarczono pozwanemu wezwania do zapłaty, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową pożyczki nr (...) P. M. został udzielony od Spółdzielczej (...) w G. kredyt konsolidacyjny na spłatę zobowiązań w wysokości 26.325,00 zł oraz 10.705,00 zł w Banku (...). Kwota pożyczki całkowita wyniosła 60.541,97 zł. Koszt pożyczki wyniósł 42.208,44 zł. Prowizja wyniosła 6.954,16 zł. Stopa oprocentowania była zmienna. Aneksem z 16 kwietnia 2020 roku określono datę spłaty na okres od 14 kwietnia 2020 roku do 20 stycznia 2028 roku.

Dowód: umowa pożyczki k. 15-18, aneks k. 19-21

W dniu 16 kwietnia od Spółdzielczej (...) w G. na rachunek P. M. został wykonany przelew w kwocie 77.700,00 zł.

Dowód: historia rachunku k. 29

P. M. nie spłacał rat w całości. Ostatni raz ratę zapłacił 12 września 2023 roku.

Dowód: rozliczenie k. 32-33

Pismem z 1 lutego 2023 roku Spółdzielcza (...) w G. wypowiedziała P. M. pożyczkę nr (...) wobec braku spłaty zobowiązania. Wypowiedzenie zostało przez P. M. odebrane osobiście. Podpisał je pełnomocnik zarządu M. S..

Dowód: wypowiedzenie umowy k. 22, zpo k. 23

W dniu 15 marca 2024 roku P. M. został wezwany do zapłaty. Niespłacone zobowiązanie składało się z kapitału w kwocie 62.414,86 zł oraz odsetek od pożyczki w kwocie 7.553,99 zł i odsetek za opóźnienie w kwocie 15.119,78 zł. Zostało odebrane osobiście przez P. M..

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 27, zpo k. 28

Umową przelewu wierzytelności z 20 grudnia 2023 roku roszczenie z pożyczki nr (...) przeszło na P. 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w K..

Dowód: umowa cesji k. 10-14

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że pozwany P. M. zawarł umowę pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda - Spółdzielczą (...) w G., której zaniechał spłat po 12 września 2023 roku.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Istotnym jest również, że umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Zatem w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c., to na stronie powodowej spoczywa obowiązek udowodnienia zarówno zasadności, jak i wysokości określonej wierzytelności. Ciężar udowodnienia spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Zatem powód jest zobligowany do przytoczenia okoliczności faktycznych, z których wywodzi swoje roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz wskazania na dowody, których przeprowadzenie potwierdziłoby zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Dopiero bowiem przedstawienie przez stronę powodową konkretnych dowodów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności, pozwany powinien przedstawić własne dowody w celu obalenia twierdzeń powoda albowiem wówczas konkretyzuje się w stosunku do pozwanego ciężar dowodowy wynikający treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. Dlatego też powód już w pozwie powinien przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że pożyczkodawca posługiwał się standardowym formularzem umowy pożyczki, zatem winien on również wykazać, że warunki umowy, które stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary i powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, były indywidualnie negocjowane, jak również, że konsument miał wpływu na ich treść, zwłaszcza jeśli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej oraz, że przy zawarciu umowy z konsumentem powód - przedsiębiorca - prawidłowo wykonał ciążące na nim obowiązki informacyjne.

W toku niniejszego procesu pozwany nie stawił się na rozprawie i nie złożył zeznań w zakresie wiedzy co do okoliczności związanych z treścią umowy kredytu oraz wpływu na nią. W toku niniejszego procesu nie zaoferował żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby, że przedmiotowa pożyczka zawiera klauzule niedozwolone. Sąd z urzędu również takowych nie stwierdził, koszty pożyczki mieszczą się w granicach przewidzianych przepisami ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził całą żądaną kwotę, tj. 87.127,80 zł. W ocenie Sądu roszczenie zostało wykazane przez powoda co do wysokości, materiałem dowodowym w postaci umowy pożyczki oraz historii rachunku bankowego, z której wynika udzielenie P. M. kwoty pożyczki w wysokości 77.700,00 zł. Brak wątpliwości również co do umocowania osoby, która podpisała pismo o wypowiedzeniu kredytu oraz zapoznania się przez pozwanego z jego treścią.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c., przyjmując początkowe daty naliczania odsetek od kwoty dochodzonej w pozwie na dzień wniesienia pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na postawie art. 98 k.p.c. uznając pozwanego za przegrywającego w całości. Na koszty składały się: opłata od pozwu 4.357,00 zł, opłata skarbowa 17,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400,00 zł.

Sygn. akt I C 158/24

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3.  kal. 14 dni.

G., 14 listopada 2024 roku