Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Głubczycach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Kamil Nowecki
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2023 roku

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 736,30 zł (siedemset trzydzieści sześć złotych 30/100), z ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2022 roku do dnia zapłaty.

zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 387,00 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, w tym kwotę 270,00 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych), tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 12/23

UZASADNIENIE

Powódka (...) Sp. z o. o. w G. wniosła w dniu 31 października 2022 roku przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. powództwo o zapłatę kwoty 736,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 października 2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych. Powód w uzasadnieniu wskazał, że roszczenie wynika z różnic w wypłaconym odszkodowaniu przez pozwanego a kosztem rzeczywistym naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), należącego do R. B. (1) i R. B. (2).

Referendarz w Sądzie Rejonowym w Głubczycach 14 grudnia 2022 r. wydał nakaz zapłaty, zasądzając świadczenie zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw w ustawowym terminie, w którym zgłosiła żądanie oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana wskazała, że poszkodowaniu nie skorzystali z warsztatów sieci partnerskiej (...), w których mogli obniżyć koszty naprawy do 30 %. W ocenie pozwanego aby technologicznie naprawić pojazd poszkodowanych, wystarczy kwota 4.557,27 zł brutto. Na koszty napraw wpływa stosowanie stawki 203,00 zł netto za roboczogodzinę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 1 sierpnia 2022 roku doszło do kolizji drogowej pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), należącego do R. B. (1) i R. B. (2), którzy zgłosili szkodę u pozwanego zakładu (...) S.A. w W. z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji.

Okoliczność bezsporna

W dniu 10 sierpnia 2022 roku poszkodowani zawarli z warsztatem (...) Sp. z o.o. zlecenie naprawy.

Dowód:

- zlecenie naprawy k. 12

Warsztat zgodnie z treścią zlecenia naprawy sporządził kalkulację naprawy nr (...) z dnia 11 sierpnia 2022 roku. Zakład ubezpieczeń zweryfikował przedłożoną mu przez warsztat kalkulację naprawy Warsztat wykonując naprawę, nie uwzględnił zastosowanych przez zakład ubezpieczeń potrąceń jako niezgodnych z treścią zlecenia naprawy. Zdaniem warsztatu naprawa powinna być w całości wykonana wg zakresu i kosztów uwzględnionych w kalkulacji naprawy. W oparciu o powyższą kalkulację naprawy za wykonaną usługę warsztat wystawił fakturę vat (...) z dnia 17 września 2022 r. na kwotę 2.193,56 zł i FV/ (...)/B/77/22/ (...) z dnia 23 sierpnia 2022 r. na kwotę 3 269,36 zł.

Dowód:

- dokumenty na płycie cd k. 16

Poszkodowani R. B. (1) i R. B. (2) w dniu 10 sierpnia 2022 r. zawarli umowę o przelew wierzytelności z (...) K. Sp. z o. o, która dnia 21 września 2022 r. zawarta umowę o powierniczy przelew wierzytelności z (...) sp. z o. o. w G..

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności k. 13

- zlecenie do powierniczej umowy przelewu wierzytelności k. 14

- umowa o powierniczy przelew wierzytelności k. 15

Łączna wysokość odszkodowania wypłaconego przez pozwaną wynosi 4.557,27 zł brutto. Pozwana została wezwana do zapłaty 21 września 2022 roku.

Okoliczność bezsporna.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 1 sierpnia 2022 r. roku, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki S. (...). Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania.

Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). W tym miejscu koniecznym jest dodatkowo wskazanie, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, LEX; wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, to nie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, a równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, wyznacza poziom odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Na gruncie stanu faktycznego w niniejszej sprawy przedmiotowy pojazd został naprawiony w autoryzowanym serwisie. Poszkodowani nie byli zobowiązani do naprawy pojazdu w warsztatach współpracujących z pozwanym, a także za stawki wynikające ze sporządzonej przez pozwanego ekspertyzy. Jak wyjaśniono wyżej, to do poszkodowanego należy wybór, czy zamierza naprawiać uszkodzony pojazd, a jeśli tak, w jakim warsztacie zamierza to uczynić. Nie jest on przy tym zobowiązany do naprawy pojazdy najtańszym możliwym kosztem. Wprawdzie poszkodowany w zdarzeniu drogowym powinien współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, to jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Narzucanie poszkodowanemu gdzie i za ile ma naprawić pojazd niespornie niweczyłoby jego uprawnienie odnośnie wyboru sposobu likwidacji szkody. Nie może przy tym ujść uwadze, że pozwany nie udowodnił, iż poszkodowana była w stanie naprawić uszkodzony pojazd za kwotę podaną w kalkulacji naprawy, przy założeniu, że naprawa ta winna zostać przeprowadzona zgodnie z technologią producenta pojazdu, przy użyciu nowych oryginalnych części. Jak wyjaśnił przy tym Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 24 października 2018 roku (IX Ca 668/18, L.), w przypadku podjęcia decyzji o wyborze sposobu naprawienia szkody poprzez wypłatę kwoty odszkodowania na rachunek poszkodowanego, jako miarodajne koszty naprawy powinny być brane pod uwagę obiektywne i uśrednione koszty części na rynku, nie zaś koszty proponowane przez podmiot wskazany przez ubezpieczyciela. Poszkodowany ma bowiem prawo do tego, aby za ustaloną kwotę odszkodowania móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym, a rabaty oferowane przez ubezpieczyciela nie są elementami powszechnie obowiązujących cen na rynku części zamiennych. Jeżeli w procesie wyceny wysokości szkody przyjmuje się czynniki niewystępujące na rynku lub też występujące sporadycznie, uznać należy, że nie jest to obiektywna wycena kosztów naprawy. Sąd podziela również pogląd przytoczony przez Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 5 lipca 2018 roku (XIII Ga 332/18), iż rabat cenowy jest kwestią indywidualną, ustaloną między sprzedawcą a klientem, w konsekwencji nie można automatycznie stosować procentowego pomniejszenia ceny części czy usługi przy likwidacji szkody, ponieważ to czysto hipotetyczne działanie prowadziłoby w istocie do obniżenia należnego poszkodowanemu świadczenia. Wreszcie przypomnienia wymaga, że brak jest norm technicznych, które uzależniałyby zastosowanie w naprawie części niższej jakości lub używanych z uwagi na wiek pojazdu.

Nadmienić należy, że wiedza powszechna użytkowników samochodów osobowych wskazuje, że praktyką gospodarczą autoryzowanych serwisów oraz warsztatów samochodowych jest stosowanie dodatkowego narzutu na częściach zamiennych, sięgającego kilkuset procent. Sama wysokość stawki za roboczogodzinę jest jedynie elementem kwoty składającej się na wartość szkody i sama przez się nie przesądza wysokości należnego odszkodowania, lecz musi być skonkretyzowany i uwzględniać również ceny oraz jakość części zamiennych. Tym samym w ocenie Sądu zastosowanie stawki 203,00 zł netto za roboczogodzinę było prawidłowe i odpowiada realiom rynkowym.

Skoro zatem niezbędny koszt naprawy samochodu marki S. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 10 sierpnia 2022 roku wyniósł odpowiednio 2.193,56 zł oraz 3.269,36 zł brutto na podstawie faktur wystawionych przez autoryzowany serwis, wysokość należnego powodowi roszczenia kształtuje się na tym samym poziomie.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 736,30 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2022 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., który to termin nie był kwestionowany przez pozwaną.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 2700 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.